حکایت بوسه بر آب خنده بر خاک

در سرزمینی که آب نیاز مردم آن بود کشاورزی زندگی می کرد خاک را همیشه محترم می داشت و برای آب عشق ورزی می کرد. او زمینی حاصلخیز داشت که طمع روستاییان را بر می انگیخت. عده ای جمع شدند تا به طمع زمین را از کشاورز بگیرند. پس هر چه کردند کشاورز قبول نکرد. آنان گفتند این زمین و خاک معجزه می کند و روزی آن بسیار است بیاییم با نقشه آن را از چنگ کشاورز خارج کنیم. پس چند برابر، بسیار زمین به او پیشنهاد کردند که بیش از توان کشاورز بود. پس کشاورز گفت: این صحیح نیست که من را زمینی به این وسعت بدهید و قادر به زیر کشت بردن آن نیستم. پس به او ابزار و وسایل کشت دادند و گفتند اگر معاوضه انجام شود قطعا در کاشت داشت و برداشت مرد را یاری کنند. پس کشاورز نوشت و زمین خود را با زمینی که حاصلخیز نبود ولی وسعت بسیار داشت معاوضه کرد.

به شرط اینکه معاوضه کننده ها به او ابزار کار داده و روزهای تنهایی مرد کشاورز را یاری کنند. مدتی گذشت و مردان طمع کار، زمین به زیر کشت برده و در کار کشاورز و زمین بی حاصلش یاریش می کردند که عهد نگه دارند. و روز برداشت فرا رسید. آن ها با تعجب دیدند که زمین کشاورز هزار برابر رونق و محصول دارد. و زمین آن ها کم حاصل، پس نزد کشاورز رفتند و گفتند راز در چیست؟ ما فکر کردیم که زمین رازی دارد که تو اینگونه محصول می آوری. اکنون اگر راز را نگویی ما در معامله ضرر کردیم.

کشاورز گفت: شما ضرر طمع خود را کردید. پس راز در من است نه در زمین. هنگامی که آب می دهم به زمین تشنه، آب را می بوسم و بر خاک تشنه هنگامی که سیراب می شود، لبخند می زنم و در هر دو، خالقم را سپاس می گویم. اینگونه زمین، آب و خالقم در من متحد می شوند. و در این اتحاد عشق به دانه ای که کاشتم را شریک می کنم و دانه پاسخی در خور عشق می دهد.

اثر استاد کامل