حکایت قدقد مرگ

وقتی درب خانه مان به صدا در آمد می دانستم که پشت در کیست. هفته ای دو روز رأس ساعت ۹ صبح پشت درب منزل ما می ایستاد و زنگ می زد. در را باز کردم و با لبخند همیشگی اش گفت: این هم سهم امروز تو از مرغ قهوه ای  ما. خندیدم و گفتم بیا داخل این تخم مرغ را بخوریم. من هم چون می دانستم می آیی نان داغ آماده کردم. به داخل آمد و تخم مرغ را نیمرو کردیم و با هم خوردیم.

مرغ تپلی همسایمان هر بار که در میان شمشادهای خانه ی شان که تنها دیوار بین ما و همسایه مان بود قدقد می کرد می دانستم که در حال تخم کردن است و این همیشه مرا پر از لبخند می کرد. تا اینکه یک روز به همسایه مان گفتم مدتی است از تخم مرغ ها خبری نیست و هسایه با ناراحتی گفت: این خوشگله قدقد می کند ولی دیگر تخمی نمی گذارد و نمی دانم چرا چند روز بعد همسایه مان به خانه ام آمد گفت: امشب به اتفاق همسرت به خانه ی ما بیایید شام مهمان ما هستید.

سر میز شام مرغ تپلی حسابی سرخ شده بود و آماده برای خوردن بود. گفتم گناه داشت چرا او را کشتین و شام سفره خود کردید؟ گفت: قدقد های روز آخرش پیام سفرش را می داد. همسرش که مردی دانا بود با لبخند گفت: با لذت میل کنید زیرا در این جهان قطعا برای دلیلی همه اینجا هستیم و چون زمانش فرا برسد باید رفت. او مدت ها با تخم مرغ هایی که می گذاشت ما را خوشحال می کرد و اکنون با وجود خودش ما را خوشحال کرد. از جمله ی حکیمانه ای که گفت همه خندیدیم و شوهرم برای این جمله ی قشنگ کف زد و سپس شروع به خوردن شام کردیم.

اثر استاد کامل