خواب های زیر آبی

از ابتدا انسان میدانست که وقتی از زمانش را چه بخواهد چه نخواهد می خوابد و پدیده خواب از وجود انسان خارج نیست. بعد ها فهمید که همه هستی به نوعی می خوابند پس بین خود و محیط اطرافش یک رابطه یکسان یافت. گیاهان، درختان و حیوانات مانند انسان می خوابند و خواب یعنی کمترین حرکت و فعالیت موجود. حالتی که نام آن را استراحت و خاموشی میدانستند، نامش را مرگ کوتاه گذاشتند و هیچ قدرتی نمی توانست رابطه بین انسان و خواب را از او بگیرد، پس برآن شد خواب را به عنوان قدرتمندترین اهرم درون انسان به خود معرفی کند که انسان بر آن تسلطی ندارد و از کنترل انسان خارج می باشد.

این نقطه آغازین و شروع انسان بود برای شناخت عوامل باز دارنده یا پیش آورنده خواب که خود منشاء و اثری بزرگ برای بقا انسان به شمار می رفت. انسانی که نخوابد میمیرد و دلیل آن چیست؟ چرا سلول های انسان میمیرند با نخوابیدن انسان پس از مدتی؟ آیا خواب به اندازه اکسیژن برای انسان مفید است؟

بشر از وقتی با قانونی خود ساخته به نام بقا رو برو شد این نیاز در همه ی وجود او ریشه کرده بود، پس انسان دیگر از خود دور شده بود و نمی توانست از خودش مدد بگیرد بلکه نیازهایش را از طبیعت میگرفت و هرچه رفع نیاز به طبیعت بشر میشد رابطه انسان با خود واقعیش کمتر میشد تا جایی که این رابطه به حداقل خود رسید و انسان در جستجوی رفع نیازهای درونی خود در بیرون از خود تلاشی پی در پی داشت.

این همان دوران تاریک بشر و شروع درد برای بشر بود. ارتباطات زندگی انسان ها به یکدیگر معطوف به رفع نیازهایشان بود که به حداقل ارتباط رسید. و بشر دیگر در پی تامین نیاز خواب های خود بود، پس در اعماق خود به خواب رفت ولی نتوانست بیدار شود. خود واقعی خوابید در اعماق درونی و آنچه بیدار بود بقا و رفع نیاز بود و بس.

اثر استاد کامل