فا و نی

گفته شده که چون جسم فنا پذیر است طول مدت عمر را باید به درستی مدیریت کرد، قطعا اگر چنین بود باید چنین کرد ولی ما در طول هستی شاهد مردان و زنانی هستیم که زنده اند و نمرده اند اینان هرگز نمی میرند و هرگز نابود نشده و فنایی در آن ها نیست پس این انسان ها را هستی چگونه تعریف کرده است. راستی مرز میان بودن و نبودن کجاست؟ مرز میان بودن و شدن مرز میان هستی و نیستی مرز میان مطلق و نسبی مرز میان حضور و غایب بودن. و تعریف واقعی هر کدام چیست؟ دوست دارم به تک تک سوالات پاسخ دهم ولی اینجا به مرحله ای رسیدم که درک درستی از نوشته هایم به نام نی بدهم.

فا مطلق ما را نسبی و حضور ما را غایب می داند. فا عشق را احساس معرفی می کند و اتحاد را آغاز فنا پذیری، به همین دلیل می گوید بازگشت همه شما به سوی خداست و این جمله ی زیبا را تعبیر می کند که وقتی بمیری به سوی او باز می گردی قطعا درست است. بمیری بسوی او باز میگردی، ولی اکنون هم میهمان او هستیم، وقتی تعریف می کند که تو در مطلق و حضوری، تو در عشق و اتحادی و همه اینها در مجموع نی را در تو جاری می کند. این قدرت توست که فراموشش کردی و در سایه ها زندگی را با فا ادامه می دهی. وقتی نی جاری شود تو مطلق هستی، در پیشگاه عشق و اتحاد تو باعث حضور دائمی تو در هستی می شود و هیچ تو، همه چیز تو می شود وقتی فا از تو میلیاردها کیلومتر دور می شود، این ویروس خانمان سوزاننده. 

اثر استاد کامل