قصر بی جارو

از ابتدایی که آغاز هر انسانی شروع شد همه انسان ها خود را در یک شروع میدیدند تا اینکه این شروع توانست سرآغاز یک حرکت شود و انسان خود را بر روی خود سوار کرد. قصری ساخت از بهترین مصالح ممکن و این قصر باشکوه که ظاهرش گوشت و پوست و استخوان بود ولی در خود، بالای بهترین مواد، را از بسیاری از املاح و کانی ها و عنصرها را دارا بود، خود قصری شد پر از گنجینه های ارزشمند که دل هر کدام از این ذره های وجودی خود را می شکافت ثروتی عظیم را می توانست استفاده کند و در خود جاری کند که نیاز انسان را از طبیعت به خود برمیگرداند.

برای این مصالح ساختار ایجاد شده بود که خود در خود معادن و مخازن و دستگاه های تولید و تشکیل مواد اولیه ساختمان سازی این قصر عظیم و باشکوه را داشت. اینگونه انسان غنی از همه انچه خود را می ساخت، داشت و این یعنی ثروتی بی پایان که از آغاز خودش به خودش شکل می گرفت ولی در مرحله ای از آغاز که قرار گرفت نتوانست آنچه از بیرون به او وارد شده را از خود دور کند.

بقا قانونی که بشر به آن نیاز نداشت ولی نیاز، بقا را به بشر القا کرد و باعث شد تا بشر بدور از جاودانگی به بقا متکی شود. اینگونه خودم به خواب رفت و بقا بیدار میدان و نیاز صاحب قصر بزرگ شد و انسان واقعیتی شد در خواب که هرگز فرصت نکرده این قصر را از آلودگی این قانون دروغین دور کند.

انسان، وقتی در خودت بیدار شوی قصرت را از آلودگی ها پاک میکنی آنگاه در میابی هر آنچه در بیرون میخواستی خود در درونت داری و میسازی و این قصر بی نیاز است از همه نیاز ها زیرا وقتی در حال ساخت آن بودی به همه نیازهایش فکر کردی و همه نیازهایش را در خودش تعریف کرده و رفع آن را در خودش ایجاد کردی ولی وقتی بقا تو را خواباند هرگز بیدار نشدی که بتوانی از خودت برای خودت کمک بگیری تو ثروتی عظیم و گنجی بزرگ که در دیوارها و پشت دیوارهای این قصر بود را در خواب کردی و در بیرون از خودت لابه لای نیازهایت درد را تجربه میکنی در حالی که زندگی بدون ترس و بدون درد در درون خودت هویدا است.

اثر استاد کامل